Geneza tanga argentyńskiego nie jest do końca jasna. Istnieją nawet spory na temat jego pochodzenia. Najprawdopodobniej tango powstało pod koniec XIX wieku w regionie Rio de la Plata. Dowiedz się więcej na temat tego wyrafinowanego tańca.
Pod koniec XIX wieku Argentynę nawiedzały liczne fale migracji. Przybywała tu ludność głównie z Hiszpanii, Włoch i Europy Wschodniej. Już wtedy na ziemiach tych było już wielu imigrantów z Afryki, którzy wraz z nowymi przybyszami i rdzennymi mieszkańcami Argentyny tworzyli niezwykłą mieszankę kulturową. Elementy muzyki wszystkich wymienionych ludów są zauważalne w tangu. Mówi się często, że nostalgiczny charakter tanga jest wyrazem tęsknoty migrantów za ojczyzną.
Początkowo nowy gatunek muzyczny grano głównie w barach i domach publicznych. Do gry używano gitar, skrzypiec, pianina, fletów i bandoneonu (instrumentu podobnego do akordeonu). Do muzyki dołączano czasem sprośne teksty, później ukształtował się charakterystyczny styl tańca, mający kilka charakterystycznych figur i zwyczajów. Jednym z nich jest zaproszenia do tańca tzw. cabeceo. Mężczyzna patrzy w oczy potencjalnej partnerce, a jeśli ona podtrzyma wzrok, oznacza to, że przyjmuje zaproszenie do tańca.
Kiedy tango trafiło na salony?
Kariera tanga zaczęła się, gdy gatunek ten trafił do Paryża, a stamtąd na salony wszystkich krajów świata. W latach 20. XX wieku tango staje się tańcem wyrafinowanym, uwielbianym przez wszystkie warstwy społeczne. Zaraz potem rozpoczyna się tzw. Złota Era tanga, która trwa do połowy lat 50.
Gatunek był wiele razy przekształcany, powstało wiele jego odmian. Charakterystyczny strój – smoking, apaszka, i filcowy kapelusz pochodzą od jednego z twórców tanga – Carlosa Gardela. Do dzisiaj można zauważyć w nim elementy flamenco, habanery, rytmów afrykańskich oraz folkloru Europy środkowo-Wschodniej. W Buenos Aires co roku odbywa się turniej tanga argentyńskiego, które jest obecnie wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
